Rozdział 23

Była godzina dziewiętnasta. Od czasu kiedy wróciłam do domu, siedziałam w pokoju płacząc. Na szczęście nikt nie wpadł na pomysł aby siedzieć i się nade mną pastwić. Kiedy Katrina spytała dlaczego płaczę, odpowiedziałam że oglądałam film, który mnie wzruszył. To nieprawdopodobne jak dopracowałam do perfekcji okłamywanie innych. Cieszyłam się że siedzę sama. Tylko ja mogłam samą siebie rozumieć. Tak strasznie się martwiłam że ulegnę Justinowi. Wszystko się pogmatwało. Nie potrafię sama określić czego chcę. Co prawda, byłabym z Zaynem szczęśliwa, ale nie jestem pewna czy potrafię go pokochać. Jedno jest pewne, kocham Justina. Dosłownie wszystko mnie przygniatało. Po jakimś czasie wzięłam się do kupy i poszłam się wykąpać. Długi prysznic ani trochę nie polepszył mi nastroju. A nawet pogorszył. Nie mając kompletnie ochoty na nic, położyłam się na łóżku. Biały sufit znudził mnie do tego stopnia że zapadłam ponownie w stan retrospekcyjny. Wszystkie wspomnienia z Justinem i z Zaynem się mieszały.

*-Justin kretynie. -mruknęłam przesuwając włosy z twarzy. Wszyscy zachowywali się jak dzieci i śmiali z wszystkiego. Chłopaki chlapali się wodą a dziewczyny bawiły się która najdłużej zanurkuje.
-Chodź bliżej mnie. -stwierdził łapiąc mnie za plecy, przybliżyłam się do niego sprawiając że nasze twarze dzieliły tylko kilka centymetrów. Staliśmy patrząc sobie w oczy przez jakiś czas. Tak jakby nic dookoła nas nie istniało. Tylko my. Justin przysunął twarz jednocześnie łącząc nasze usta pocałunkiem. Ja bez zastanowienia odwzajemniłam dostęp. Sunął językiem po moich ustach, na co ja od razu rozchyliłam je dając mu dostęp do swojego. Nasze języki były taki idealnie zgrane. Dopełniały się. Poczułam jak Jus przesuwa dłonie z moich pleców na tyłek. Nie zareagowałam źle, co mnie samą zdziwiło lekko podskoczyłam owijając nogami ciało chłopaka. Pocałunek stawał się coraz gorętszy.  Namiętność buzowała wokół nas. W tej chwili liczyliśmy się tylko my. Moje miejsce intymne przez cały czas dotykało krocza chłopaka, przez co czułam jego rosnącą erekcję. Od pocałunku oderwał nas James, który podszedł do Justina od tyłu udając że "bierze go".*


*-Na co masz ochotę? Titanic? Mój przyjaciel Hachiko czy jakiś horror? -zaproponował uśmiechając się.
-Titanica. -odpowiedziałam idąc w kierunku łóżka. Zayn wstał i poszedł włączyć film.
-Ok ja włączyłem film, ty gasisz światło. -stwierdził brunet uśmiechając się cwanie.
-Nie ma mowy. -odpowiedziałam wytykając język w jego stronę.
-Ok, kamień papier, nożyce? -zaproponował.
-Dobra. -odpowiedziałam mocno.
-Raz dwa trzy. -powiedzieliśmy jednocześnie machając piąstkami. Zayn zrobił nożyce a ja kamień.
-Ha! Wygrałem. -stwierdził z dumną miną. A ja udając obrażoną wstałam i poszłam zgasić światło po czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem. -Dobra siadaj i nie gadaj bo mam zamiar się rozpłakać. -powiedział robiąc smutną minę.
-Głupek. -mruknęłam klepiąc go pięścią w ramie.
-Kto wyzywa ten się sam nazywa. -powiedział śmiejąc się. Chwilę później zaczął lecieć film a Zayn ucichł.
Usiadł opierając się plecami o ścianę a ja obok wtulając się w jego ramię. Praktycznie cały film był cicho i jedyne co powiedział to czy jest mi wygodnie. Co mnie zdziwiło Zayn na prawdę rozpłakał się na końcu filmu. Wyobrażacie sobie to? Siedzę obok chłopaka, który rozpłakał się na filmie o miłości.*

Kiedy otworzyłam oczy łzy samoistnie napływające do moich oczu wypłynęły z pod moich powiek. Objęłam rękoma nogi, przyciągając uda do brzucha.
-Boże daj mi siłę przetrwać tą gorączkę. -szepnęłam patrząc w sufit. Nie umiem, do jasnej cholery nie potrafię uporządkować sobie życia. Każdy krok to dodatkowa nić, która splątuje mi nogi. Wszystko komplikuje się z każdym oddechem. Nie miałam komu się wyżalić więc stwierdziłam że pójdę do starszej sąsiadki, którą darzę zaufaniem. Wyszłam nie zważając na to że jestem w piżamie. Podeszłam do drzwi sąsiedniego domu i zapukałam kilka razy. Nikt nie otwierał. Po dłuższej chwili starłam kolejną, spływającą łzę z mojego policzka i zrezygnowana wróciłam w kierunku mojego domu. Jednak przed drzwiami się zatrzymałam siadając na schodkach. Oparłam głowę o poręcz, zamykając oczy. Ta cisza i spokój w pewnym sensie mnie odprężyła. Kiedy otworzyłam oczy dostrzegłam na przeciwko siebie Justina. Schowałam się kawałek tak aby chłopak mnie nie dostrzegł. Jego idealnie ułożone włosy wystawały z pod kaptura. Podwinięte rękawy i widoczne tatuaże. Dłonie w kieszeniach, spuszczona głowa. Wyglądał praktycznie tak samo jak wtedy kiedy na niego wpadłam. Tajemniczo i intrygująco. Coś w mojej głowie powtarzało. "Brnij w to dalej, kochasz go. Nie rezygnuj." Około dwóch może trzech minut później Justin gdzieś poszedł. Byłam ciekawa gdzie idzie, co robi, z kim się spotyka. Wszystko to przyciągało mnie do niego jeszcze bardziej.
-Nie Alice. -powiedziałam twardo do samej siebie. Nie pójdę za nim. Chodzenie za chłopakiem, w którym chcę się odkochać to nie jest dobry pomysł. Chcąc wyrzucić z głowy głupie pomysły powolnymi krokami wróciłam do domu, idąc do pokoju. Korciło mnie, by pobiec za nim.  Mój umysł toczył ze sobą zawziętą walkę. Chodziłam po pokoju, próbując się przywrócić do normalności. Szybkim krokiem podeszłam do szafki i sięgnęłam po laptopa. Włączyłam skype od razu wybierając profil brata, który aktualnie był dostępny. Musiałam z kimś porozmawiać, To wszystko gryzło mnie od środka niczym trutka. Po kilku sygnałach brat odebrał.
-Hallooo. -przeciągnął słowo.
-Fabian proszę powiedz mi że możemy porozmawiać. -powiedziałam mając szczerą nadzieję że tak będzie.
-Możemy, a coś się stało? -spytał, a w tym momencie włączył kamerkę. Niekontrolowanie wkradł mi się uśmiech na usta.
-Nie mam kompletnie nikomu powiedzieć co czuję. -mruknęłam wpatrując się w palce.
-Kochanie, wiesz przecież że możesz na mnie liczyć. No powiedz co się dzieje.
-Zayn, Justin, Justin, Zayn...-powiedziałam mącąc sobie w głowie. -Boże sama już nie wiem kto bardziej mąci mi w głowie. Oni czy ja sama.
-Nie rozumiem. -odpowiedział zakłopotany.
-Pamiętasz tego chłopaka, o którym Ci opowiadałam jakiś czas temu? -spytałam trapiąc się po dłoni.
-Yhm, pamiętam. -skinął głową.
-To właśnie Justin. Wszystko było dobrze bo wyrzuciłam go z życia, jednak w dniu moich siedemnastych urodzin ponownie się wtrącił. -mówiłam.
-A co ma wspólnego z tym Zayn?
-Oboje wiele dla mnie znaczą ,ale oboje mnie krzywdzili. -rzuciłam czując że łzy ponownie napływają mi do oczu.
-I nie możesz zdecydować, którego wybrać? -powiedział dając jednoznacznie do zrozumienia tonem głosu że to pytanie.
-Nie wiem co do którego czuję. -mruknęłam ścierając łzy.
-Oh, Als przecież to proste. Wybierz tego, przy którym tętno Ci podskakuje do maksimum. W brzuchu stado motyli wierci Ci dziury a nogi odmawiają posłuszeństwa. -mówił jakby  było to coś oczywistego. Przecież to oczywiste, Justin. To przy nim mam wszystkie te objawy. Ale to przy Zaynie czuję się po prostu sobą.  -Alice...-mruknął wyrywając mnie z zamyśleń.
-To nie jest proste. -odpowiedziałam rozłączając się. Sama nawet nie wiem dlaczego. Nikt mnie nie rozumiał. Wszyscy mieli zupełnie inne przeżycia.

*

Powoli otworzyłam oczy czując że się rozbudzam. Przeciągnęłam się delikatnie po czym ziewnęłam. Nawet nie wiem kiedy wczoraj usnęłam. Podniosłam się do pozycji siedzącej przecierając zaspane oczy. Sięgnęłam z szafki nocnej telefon, chcąc sprawdzić godzinę. Była godzina dwunasta. Co mnie dziwi nikt nie postanowił mnie obudzić. Cieszę się z tego niezmiernie. W końcu mogłam się wyspać. Podeszłam do szafy, wyjmując ubrania na dzisiaj. Zabierając wszystko co potrzebne poszłam do łazienki pod rutynowy prysznic. Obmyłam swoje ciało letnią wodą ostatni raz spłukując pianę. Po skończeniu prysznica wytarłam ciało miękkim, białym ręcznikiem. Po około kwadransie miałam już wysuszone włosy. Założyłam bieliznę, czarną koszulę bez rękawów i białą rozkloszowaną spódniczkę Pod niewielką ilością maskary, podkładu, korektora i pudru udało mi się zamaskować pozostałości po wczorajszym dniu. Twarz miałam lekko podpuchniętą a oczy lekko przekrwione, ale nie wyglądałam źle. Plany na dzisiejszy dzień- żadne.  Nie wiem właściwie dlaczego ja się w ogóle ubieram. Równie dobrze mogłabym zostać w piżamie spędzając cały dzień w łóżku. Byłam pewna że gdybym tak zrobiła nie wybiłabym sobie z głowy Zayna i Justina. Zeszłam do kuchni, trzymając w dłoni iPhone. W kuchni nie było nikogo a z salonu nie dobiegały żadne dźwięki. Na lodówce wisiała karteczka.

"Jesteśmy u cioci Melanie. Wrócimy wieczorem."

Zostałam sama.

Wyciągnęłam wszystkie rzeczy, które są potrzebne do zrobienia naleśników. 

Po skończeniu przygotowania śniadania, zasiadłam przy stole. Zjadłam z apetytem całą porcję naleśników oblanych syropem klonowym. Nagle po całym pomieszczeniu rozszedł się dźwięk SMS. 

Podeszłam do stołu wycierając dłonie w ręcznik. Podniosłam telefon ze stołu i doznałam szoku. 

OD: Justin 

Spotkajmy się dzisiaj, proszę. 

DO: Justin

Gdzie i kiedy? 

OD: Justin 

Kiedy masz czas?

DO: Justin
Teraz. Przyjdź do mnie do domu.

Odczytując tą wiadomość poczułam się zupełnie tak jak kiedyś. Te same emocje, ale i dreszcz na skórze. Przez cały dzień siedzę sama. Po piętnastu minutach "ktoś" zadzwonił do drzwi. Podeszłam do drzwi i dopiero wtedy dotarło do mnie w co się wpakowałam. Powoli otworzyłam drzwi ukazując przy tym strojącego w framudze drzwi szatyna. Ten kiedy mnie dostrzegł uśmiechnął się delikatnie i bez żadnego zaproszenia wszedł do domu.
-Nie przywitasz się ze mną? -spytał puszczając mi "oczko".
Wyciągnęłam rękę przed siebie w stronę chłopaka.
-Cześć. -powiedziałam chcąc być twarda. Chłopak pokiwał tylko przecząco głową cmokając przy tym. -O czym chciałeś porozmawiać?
-A skąd wiesz że chciałem rozmawiać? -spytał zadziornie się uśmiechając.
-Pisałeś że chcesz się spotkać. -mruknęłam pod nosem, prowadząc chłopaka do salonu.
-A może chciałem Cię po prostu zobaczyć. -szepnął mi do ucha całkiem przypadkiem zahaczając ustami o moje ucho.
-Nie podlizuj się. -mruknęłam odsuwając się od Jusa. -Chcesz się czegoś napić? -zaproponowałam kiedy chłopak usiadł w fotelu.

-Nie dziękuję. -odpowiedział podnosząc z małej szafki ramkę z zdjęciem. -Ładne. -mruknął. Na fotografii byłam ja.
-Nieważne. -odpowiedziałam, wzruszając ramionami. Po chwili chłopak wstał i usiadł obok mnie na kanapie. Poczułam zapach jego perfum. Wpatrywał mi się prosto w oczy. Przez chwilę nic nie mówił przygryzając wargę.
Cisza.
 Nagle zaczął przysuwać swoją twarz, co było jednoznaczne że chce mnie pocałować. Coś we mnie się zapaliło.
-Nie, -powiedziałam niekontrolowanie. Szatyn spojrzał na mnie z dziwnym spojrzeniem. Nie umiałam wyczytać z nich co sobie pomyślał. Może po prostu sobie.... Nie, dobra nieważne. -Justin, nie powiedziałam że jesteśmy razem. Już nie jestem tą samą naiwną szesnastolatką. -powiedziałam twardo. Teraz jesteś naiwną siedemnastolatką.  Zadrwiła moja podświadomość.
-Nigdy nie powiedziałem że jesteś naiwna. -stwierdził oblizując usta.
-Chodzi o to że przemyślałam dużo. Nie myśl sobie że po tym co mi zrobiłeś, po długim czasie kiedy się do mnie nie odzywałeś i tym że nagle się przeprowadziłeś naprzeciwko mnie ulegnę Ci jakby nigdy nic, przyjmując w ramiona. -mówiłam a chłopak miał jakby w oczach ból. Były przepełnione smutkiem.
-Wiem, ale będę się starał. -odpowiedział po dłuższej ciszy.
-Ja jestem zaręczona, Justin. Nie chcę zdradzać Zayna bo to nie lojalne w stosunku do niego. Może i nie jestem w nim zakochana, tak jak byłam w tobie, ale mogę na niego liczyć. -prawie szepnęłam wpatrując się w swoje palce. Chłopak siedział cicho, chyba wszystko analizował. -Może zostańmy po prostu przyjaciółmi i zapomnijmy o tym co było między nami. Ja już zapomniałam o tym że mnie wykorzystałeś i uderzyłeś, więc teraz proszę ty zapomnij o tym że byliśmy razem.
-Nie chcę zapominać o nas. Chcę być z tobą, całować Cię, przytulać. Kocham Cię Alice. -powiedział półgłosem.
-Justin, proszę nie kłam. Nie zostawię Zayna. Przykro mi. Miałeś swoją szansę, którą spieprzyłeś. -odpowiedziałam pewnym siebie tonem. -Zostańmy przyjaciółmi. -dodałam nie będąc pewna czy sama tego chcę.
-Będę po prostu na Ciebie czekał. -mruknął podnosząc delikatnie kącik ust.
-Ale wiesz że może nie będziesz miał na co? -spytałam patrząc niepewnie.
Chłopak cicho parsknął śmiechem
-Oj nie stawiaj mnie od razu na pozycji przegranej.


*

-Do zobaczenia. -mruknął seksownym głosem,
-Eh, no paa. -odpowiedziałam wzdychając.
-Nie pożegnasz się? -spytał poruszając brwiami.
-Mogę Cię kopnąć w tyłek. -odpowiedziałam z uśmiechem.
-Zołza. -mruknął pod nosem, odwzajemniając uśmiech.
-Dupek. -powiedziałam nie przestając się uśmiechać. Zamknęłam drzwi za chłopakiem i udałam się do kuchni. Oparłam się o blat przygryzając wargę.

*-No dobra przyjacielu, wstawaj. -odezwałam się wstając z kanapy.
-Po co? -odpowiedział patrząc ze zdziwioną miną.
-Skoro jesteś moim przyjacielem to masz obowiązki. -stwierdziłam zakładając dłonie na biodra.
-Jakie na przykład? -spytał wstając.
-Ugotujesz coś dobrego na obiad.
-Chyba śnisz. -parsknął śmiechem.
-Ale ja się Ciebie nie pytam. Informuję Cię. -poinformowałam oblizując usta.
-Chyba śnisz. -stwierdził unosząc ręce w geście obronnym. Po chwili oboje jak dzieci zaczęliśmy biegać po całym domu. Skończyło się na tym że wpadłam w jego ramiona. Staliśmy chwilę nic nie mówiąc, po prostu patrzeliśmy się sobie w oczy. Tak na pewno jesteśmy "przyjaciółmi". Dlaczego do jasnej cholery on musi wyglądać tak idealnie? Samym wzrokiem zawraca mi w głowie.*

Z retrospekcji wyrwał mnie czyiś głoś. Spojrzałam w kierunku, z którego wydobywał się dźwięk i dostrzegłam Zayna. Stał oparty o framugę drzwi.
-Zayn? -spytałam jakby to nie było oczywiste.
-Nie, wróżka chrzestna. -zaśmiał się podchodząc do mnie.
-Co ty tutaj robisz? -mruknęłam zakładając kosmyk włosów za ucho.
-Skończyłem już robotę. Twój ojciec się ma tym zając. -stwierdził łapiąc mnie za biodra i przyciągając do siebie. Chłopak przybliżył głowę do mojej szyi chcąc mnie chyba pocałować. -Dlaczego pachniesz czyimiś męskimi perfumami?


--------------------------------
Nawet nie wiecie jak namęczyłam się przy tym rozdziale. Nic mi nie wychodziło. Brak weny, czasu i nastroju na cokolwiek. Mam nadzieję ze się wam podoba bo jest w nim włożone sto procent wysiłku.
Dziękuję za komentarze, wyświetlenia itp. Pytania-ask. Rozdział nie jest zbyt długi ale nie miałam siły napisać w nim cokolwiek więcej.
70 KOMENTARZY=ROZDZIAŁ W ŚRODĘ.